34

Chwilę wpatruję się w brudny chodnik, po czym ruszam w stronę Lindsay. Widzę ją z dala. Skręca gdzieś. Okazuje się że idzie na obrzeża Londynu. Chowam się za krzakami i oglądam sytuację rozgrywającą się kilka metrów dalej. Kłócą się i to dosyć dobitnie. Najwięcej Lindsay krzyczy. Potem dołącza się Charlotte. " Zasłużył na to!" To zdanie utknęło w moich myślach. Nagle widzę lśniącą czerń pistoletu. Strzał. Charlotte pusto wpatruje się w siostrę. Upada na ziemię i zamyka oczy. Wybiegam z mojej dotychczasowej kryjówki.
- To ona na to zasłużyła... Nikt nie będzie zakłócał szczęścia moim przyjaciołom. I mojej rodzinie. - mówi powoli i cicho.
- Ale to twoja siostra... - szepczę i wybieram numer karetki na telefonie.
- Już nie. - wzdycha i odchodzi. Po 5 minutach dzwonię na karetkę i odbiegam do szpitala, do Nathana. Wchodzę do budynku. Max karci mnie wzrokiem, długo mnie nie było. Siadam na krześle i zasypiam.
Następnego dnia, siedzę obok łóżka Natha. Reszta odwiedziła Evę i pojechała się odświeżyć. Nerwowo stukam palcami o kolana. Patrzę na twarz mojego przyjaciela. Smutno mi. Jego powieki się poruszają, aż w końcu otwiera swoje oczy. Spogląda na mnie i nieprzytomnym wzrokiem błądzi po pokoju. Dzwonię po pielęgniarkę, która przychodzi z lekarzem. Badają go. Odpinają rurkę i pozwalają mu samemu oddychać. Nieznacznie patrzy na mnie. Lekarz i pielęgniarka wychodzą, po uprzednim przypomnieniu iż Nathan ma odpoczywać. Piszę smsa do Maxa. Chowam telefon do kieszeni i uśmiecham się do Sykesa.

~*~ Perspektywa Nathana ~*~
Kojarzę skądś tego chłopaka... Ale nie wiem skąd. I jeszcze się uśmiecha. Chwilę potem do sali wchodzi 5 ludzi, w tym ładna dziewczyna, ubrana w dres. Na ręce ma wenflon, też jest z tego szpitala.
- Hej, Nath. - całuje mnie w czoło a ja unoszę brew.
- Kim jesteście? I... ja się tak nazywam? - nerwowo pytam.
- Nie pamiętasz nas? - zadaje pytanie chłopak z loczkami a ja kręcę przecząco głową.
- Jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Śpiewamy razem w The Wanted. A to jest Eva, dziewczyna którą kochasz.
- Ja jestem w zespole? - unoszę brew - Gdzie Jess? I mama?
- Spokojnie. Nathan, one chyba nie przyjdą.
- Dlaczego? Nie mogę być w zespole, mam przecież 16 lat. - mówię i chwytam kołdrę.
- Nie. Masz 19 lat! - podnosi głos łysy a ja przełykam ślinę.
- Jest 2009 rok. - stwierdzam a blondynka chowa twarz we dłoniach i ucieka.
- Ty nic nie pamiętasz. Kompletnie. Mamy 2013 rok, Nath. - wzdycha brunet i idzie za dziewczyną. Opadam ciężko na poduszkę i wpatruję się w sufit. To nie możliwe.


Uważam że ten rozdział jest zbyt chaotyczny. xd
Zawieszę i tak czy siak. Przykro mi. 
Mój kolejny blog. :3 --> http://i-foundyou-girl.blogspot.com/
Dziękuję za zajebiste i budujące komentarze ;*
Jesteście wielcy!
Do następnego <3