18

~ Jay ~
Boję się że Nathan mógł sobie coś zrobić, idę więc z Maxem i Sivą do jego pokoju. Jest pusty, ale z łazienki dochodzą odgłosy lecącej wody. Otwieram drzwi i to co tam widzę… Zapiera mi dech w piersiach. Łzy momentalnie napływają do moich oczu. Podłoga jest zakrwawiona, a Nathan… leży w wannie pełnej wody. Wyciągam jego głowę na powierzchnie. Jest przeraźliwie blady i zimny, jego usta są sine. Siva wyciąga go na podłogę. Sprawdzam puls, jego serce nie bije. Max wzywa karetkę, ale obawiam się że jest na to za późno. Po 5 minutach na sygnale przyjeżdża pogotowie, kolejny raz w tym tygodniu. Zaczynają go reanimować. Po pół godzinie jednak, rezygnują.
- Przykro mi. On nie żyje. Już nic więcej nie jesteśmy w stanie zrobić. – mówi ze współczuciem a ja upadam na kolana. Czuję się jakby zabrano mi część serca. Był dla mnie najlepszym przyjacielem, kimś z kim mógłbym konie kraść. Max pomaga mi wstać. Schodzimy do salonu. Seev dzwoni do domu pogrzebowego. Kulę się na sofie jak małe dziecko, bojące się iż ojciec je uderzy. Płaczę. Max też nie ukrywa łez.

Jak to boli? Pamiętam jak babcia cierpiała, bo dziadek odszedł. Jest to ból psychiczny tak silny, jakby skała odrywała się z urwiska. Tom wraca do domu, jednak kiedy widzi nasze twarze biegnie do góry. Kilka sekund później słyszę jego dramatyczny krzyk. Zbiega zapłakany na dół i kładzie się na podłodze. Łzy płyną z jego oczu jak grochy. Nie może się uspokoić, żaden z nas nie może. Kolejne osoby wchodzą do naszego domu, jest to Eva i Adrienne. Blondynka nie idzie sprawdzić co się stało. Przytula się do Toma i płacze z nim. Widok piękny a jednocześnie rozpaczliwy. Adrienne tuli się do mnie, słabo przytulam ją. Wreszcie Tom będzie miał Evę dla siebie. Szkoda że opłacone zostało to życiem Natha. Mojego. Naszego Baby Natha. Brak mi słów na wyrażenie mojej rozpaczy. Każdemu z nas wyrwano z serca jakąś część. Część którą zajmował Nathan. Może gdyby nie Eva? Tom? Może by Nathan żył. Ale to gdybanie nie zwróci mu życia.

~ Tom ~ 

Co ja narobiłem... Do końca życia będę się obwiniał o śmierć przyjaciela. To była nie do końca moja wina, a jednak. Gdyby nie ta cholerna miłość... Między krzykiem a szlochaniem wzdycham. Chyba najbardziej cierpię. Mam wyrzuty sumienia. Przeze mnie to wszystko. Wplątuje palce we włosy Evy. Łzy palą moje oczy. Gorycz, zal, smutek i gniew na siebie rozdzierają mnie od środka. Muszę skończyć to. On miał prawo żyć, nie ja. Też się zabiję. Dołączę być może do niego. Być może w niebie mi wybaczy. Bo na ziemi już mi nie przebaczy, nie przytuli po bratersku. Nic. Bez przebaczenia nie mogę żyć. Muszę się zabić.

Miałem łzy w oczach, jak to pisałem...

Ciężko było mi oddać wagę tej chwili, uczucia. Ale starałem się jak mogłem.

Nie groźcie mi, bo na nic to. Ja się gróźb nie boję xd 

No to zostaje czekać na epilog... A może na rozdział...