24

Eva zbiega speszona i wychodzi. Patrzę przez okno na jej oddalającą się postać. Nie wiem czemu, nie biegnę za nią. Idiota ze mnie. Schodzę po schodach, jednak Jay mnie zatrzymuje.
- Kiedy indziej pogadacie. – mówi a ja kiwam głową. Patrzę na Tom’a który uśmiecha się do telefonu. Kopię go w nogę a on spogląda na mnie z uniesioną brwią. Mam ochotę mu przywalić. Widać zabawił się uczuciami Evy. I po części moimi. Podchodzę do niego i uderzam go z otwartej ręki. Po chwili dopiero dochodzi do mnie co zrobiłem. Drapię się po głowie i wychodzę z domu. Idę nad rzekę, ostatnio ulubione moje miejsce. Siadam na kamieniu i kryję twarz we dłoniach. Słyszę kroki obok mnie. Ktoś kładzie rękę na moim ramieniu. Charlotte. Wstaję i patrzę na nią. Lekko się uśmiecha.
- Byłam u ciebie w szpitalu parę tygodni temu. Eva zasłaniała ciebie i kazała odejść. Kocha ciebie, to widać gołym okiem. – stwierdza
- Tak, wiem. Coś chcesz? – zadaję pytanie a szatynka krzyżuje ręce na piersi.
- Moja siostra bardzo trzyma się z Tomem. Ostatnio nawet słyszałam ich jęki. – śmieję się a ja unoszę brew z uśmiechem.
- Nie interesuje mnie życie intymne Tom’a.
- Może, ale ostatnio go śledziłeś. – przybliża się do mnie i spogląda na moje wargi. – Nie ładnie, Nathanie.
- Ty też nie jesteś niewiniątkiem. – uśmiecham się chytrze. Charlotte mnie zaskakuje. Całuje mnie. Odwzajemniam pocałunek, nawet nie wiem dlaczego. Po prostu. Daję się ponieść emocją. Wkładam rękę pod jej bluzkę i jeżdżę nią po jej plecach. Ona przyciska mnie do siebie. Odsuwa się i oblizuje wargi. Wyciąga paczkę papierosów. Podaje mi jednego, drugiego sobie zostawia. Odpala razem ze mną. Wypuszczam dym i podchodzę do wody. Wydaję się taka mętna… Jak moje życie. Po paru minutach wyrzucam niedopałek i wracam do Char.
- Do zobaczenia, Nath. – uśmiecha się perliście i odchodzi. Wracam do domu. Podchodzę do pianina, zasiadam do niego. Gram „I’ll be Your strenght”. Jednak tym razem wszystko ze mnie nie spływa. Kieruję swoje kroki do łazienki, w której tak się zraniłem. W której umarłem. Opieram się o umywalkę i patrzę na swoje odbicie w lustrze. Jestem idiotą to mało powiedziane. Ja nie powinienem wrócić do życia. Powinienem zgnić w piekle. Słowa ranią, ale najbardziej ranią czyny. Wyjmuję z szafeczki tabletki uspakajające. Biorę 3 i popijam wodą. Kładę się na łóżku i zasypiam. Wcześnie bo jest po 18, ale zasypiam…

1. Nie, Nathan się nie zabił. 

2. Potem dowiecie się dlaczego Eva jako jedyna wiedziała o Tondsay xd

3. Wydaję się według mnie krótszy, aczkolwiek w tym rozdziale mają początek kilka rzeczy, które potem będą chyba ważne. :3 

4. Dziękuję za wszystkie komentarze. Kocham was ^^ 

Nie wiem co mnie wzięło na dobroć. Dziś Dzień Dobroci. Moje własne święto :D

Do następnego <3