31

Otwieram oczy. Jestem na zewnątrz, przynajmniej tak mi się wydaje. Krew leci mi z ust, czuję ten metaliczny posmak. Nie mogę się ruszać. Chwilę później słyszę jak ktoś do mnie biegnie i klęka obok.
- Nathan, słyszysz mnie? - pyta się Tom. Próbuję mu odpowiedzieć jednak nie mogę. Parker sprawdza mi puls i robi przed oczami jakieś ruchy rękoma. Zaciskam powieki.
- Tak... - szepczę z wielkim trudem. Coś mnie podnosi delikatnie z ziemi i zanosi do domu. Max i Siva. Oddaję się ich ruchom jak marionetka pozbawiona życia. Przecież nią jestem. Kładą mnie ostrożnie na kanapie.
- Nathan, możesz się ruszać? - pyta ponownie Tom. Próbuję poruszyć palcami. Po wielu próbach mi się udaje. Robię to samo z nogami, jednak one odmawiają mi posłuszeństwa. Nie mogę nimi ruszać.
- Nogami nie mogę poruszać. - cicho mówię. W moich oczach powoli gromadzą się łzy. Nie mogę być kaleką!
- Spokojnie, to normalne po upadku z pierwszego piętra. Dobrze że żyjesz. - Max mnie uspokaja.
Znów przenoszą mnie, tym razem do mojego pokoju. Eva siada obok mnie na łóżku. Przytula mnie, jej zapach dociera do moich nozdrzy. Jej palce głaszczą moją głowę i jeżdżą po policzku. Ciepły oddech dziewczyny, miesza się z moim. Jakim cudem przeżyłem? Nie powinienem. Ranię ważne dla mnie osoby. Bronię się przed snem, jednak zasypiam.
Spoglądam na zegarek, wskazujący 9 rano. Mój wzrok przenosi się na blondynkę, która obok mnie jeszcze śpi. Została przy mnie. Podnoszę się na rękach i rozglądam po pokoju. Łza leci po moim policzku. Przez następne 15 minut próbuje poruszyć palcami u nóg. W końcu się udaje. Wstaję z łóżka i chwiejnym krokiem docieram do szafy. Przebieram się z zakrwawionej bluzki i podartych spodni. Myję twarz zimną wodą i wracam do pokoju. Eva rozczesuje szybko swoje włosy, po czym uśmiechnięta podchodzi do mnie i składa na moich ustach pocałunek. Odwzajemniam. Unoszę brew i spoglądam na nią.
- Przemyślałam wszystko. Uważam że powinniśmy być razem, razem przez to wszystko przejść... Oczywiście jeśli mnie kochasz. - ostatnie zdanie uderzyło w moje serce.
- Kocham ciebie i zawsze będę. - kładę czoło na jej czole. - Zawsze.
- Obietnica? - uśmiecha się lekko.
- Obietnica jak milion kolibrów. - teraz to ja ją całuję. Schodzimy na dół. Muszę podtrzymywać się poręczą, nadal nie mam dobrze zachowanej równowagi. Jay mnie przytula, jakbyśmy się kilka lat nie widzieli. To samo z resztą. Może zła passa się odwraca...


No. Cieszę się trochę z tego rozdziału. ^^\
Jest miłość, trochę bólu i wgl. ;3
Chyba zmienię epilog... Na dramatyczny xd
WBIJAĆ NA NOWEGO BLOGA JESTĘ SUFITĘ ---> http://for-every-heart-that-beats.blogspot.com/
I nie odpowiedzieliście na moje pytanie -.-
Nie to nie, prosić się nie będę. :c
Do następnego <3