26

Kilka dni później nic się nie zmieniło. Tylko opakowanie tabletek stało się puste. Ale kupiłem dwa nowe. Próbowałem wyciągnąć od Tom'a o co chodzi, jednak nie udało się. Nie chce powiedzieć, milczy jak grób. Chociaż można się kłócić czy rób milczy czy nie, bo ja na przykład słyszałem jak grób skrzypi. Koniec dygresji. Ostatnio stwierdzam że robię się wariatem, gadam sam do siebie, nawet myślę. To wszystko przez te akcje. Tom znika wieczorem a wraca nad ranem. Często czuć od niego alkohol. Max ma depresję, bo nie może znaleźć dziewczyny. Seev kłóci się z Nare i nie podoba mi się to. O Jay'u nie wspomnę. Ja... nie wiem. Eva dzwoni, ale tylko do Tom'a. Dziwne. Chciałem wielokrotnie do niej iść, ale boję się jej reakcji. Charlotte od dawna nie widziałem.
Kolejny raz siadam pod drzewem, na śniegu. Robię to od dawna, a dokładniej od chwili, w której Eva mnie wyrzuciła z domu. Miała rację. Zapinam kurtkę pod szyję i biorę do ręki śnieg, który natychmiastowo pod wpływem ciepła, zmienia się w wodę. Wzdycham, słyszę obok siebie rytmiczne chrobotanie śniegu.
- Zimno jest, nie siedź tu. - słyszę. Ten głos wszędzie poznam. Eva.
- Wiem, ale nie mam co ze sobą zrobić. - wstaję i wzruszam ramionami.
- Nathan, chciałam ciebie przeprosić. Po prostu wtedy poniosło mnie trochę. - blondynka nerwowo patrzy w buty.
- Eva, tak wcale nie jest. Ale nie powinnaś się ciąć. - mówię a ona ze strachem na mnie patrzy.
- Skąd wiesz?
- Od Tom'a. Chociaż na tyle był przyzwoity i powiedział mi to. - przytulam ją. Wtula się we mnie. Po chwili jednak się odsuwa. Ociera świeże łzy. Biorę ją pod ramię i idziemy do domu. Po drodze kupujemy kawę, ja zamawiam cappucino a ona frappucino. Uśmiecham się, ona odwzajemnia uśmiech.
Wszystko wraca do normy... A może jednak nie...
Po 10 minutach wracamy do domu. Przekręcam klucz w drzwiach i zapraszam Evę do środka. Ściąga płaszcz i wchodzi po salonu. Rzucam kurtkę na szafkę i podchodzę do niej. Thomas kiedy nas widzi, wstaje.
- Nie wierze. - mówi i patrzy na mnie z nieudawaną wściekłością.
- O co chodzi? - prawie krzyczę.
- Zostaw ją! - tym razem Parker podnosi głos.
- Nie. Co, zazdrosny? - docinam mu, a dziewczyna próbuje mnie powstrzymać.
- Nie rozśmieszaj mnie.
- Idź do Lindsay. - warczę a Max prycha.
- Nathan, Tom, przestańcie! - mówi głośno Eva. - On... - zaczyna.


Okropny, wiem. Byłem w szpitalu z bratem i taki wyszedł. W ogóle go nie miało dzisiaj być, ale ulitowałem się.
Ja się dziwie że się nie domyśliliście że Tom...
No tego no. :3
Aaa. Nathan będzie wpędzał się w chorobę umysłową. Aż skończy w psychiatryku ^^
Huehuehue. Moja wizja :D
I przypominam o zakładce "Informowani" !! o.O
Do następnego <3