22

" Jesteśmy jak bracia, jeśli umrę, będę się tobą opiekował. Obiecuję. Nigdy ciebie nie opuszczę, przyjacielu"
To co widzę mnie przeraża... Podbiegam do Tom'a i szturcham go. Ledwo przytomnie na mnie patrzy.
- Tom, nie zasypiaj. Patrz na mnie do cholery ! - krzyczę a on kiwał głową. Jest blady. Nerwowo wybieram numer na pogotowie i mówię im co się stało. O ile dyspozytor w ogóle coś zrozumiał. Kładę na kolana jego głowę i nadal go szturcham, próbując aby nie zasnął. Nic z tego. Krótko przed przyjazdem pogotowia, Tommy zasypia. A raczej mdleje.
W szpitalu nie wiele się dowiaduje, być może dlatego że jestem pijany. Chłopacy i dziewczyny dojechali, siedzą na przeciw mnie. Pukam głową o ścianę, jakby to miało pomóc. Na nic.
- Nathan, jedź do domu. Musisz wytrzeźwieć. Max cię zawiezie.- mówi Jay a ja kręcę głową.
- Ja muszę być przy nim.. - bełkoczę, jednak moje ciało jest zbyt zmęczone. Jak marionetka poddaję się Maxowi który zawozi mnie do domu i kładzie do łóżka. Przykrywam się kocem i zasypiam.
W południe jadę taksówką do szpitala. Stan Thomasa się nie zmienił. Na razie. Wchodzę do szpitala i idę na słynne drugie piętro, na którym wcześniej ja byłem. Podchodzę do Maxa, staram wymusić uśmiech. Jednak coś nie gra... On ma zapłakane oczy. Patrzy na mnie z żalem. Mój wzrok przenosi się na resztę, która jest wręcz zrozpaczona. I wszystko pryska jak bańka mydlana. On nie żyje. Obija mi się o głowę. Łzy lecą po moich policzkach. Idę do jego sali, wyrywam się Maxowi. Leży na łóżku szpitalnym. Odłączony jest od aparatur, od wszystkiego. Jest siny, zimny. Śmierć wzięła go do śmiertelnego uścisku. Zabrała mi go. Mojego przyjaciela, brata. Wychodzę z sali i bezwładnie klękam na ziemi. Krzyczę a moje łzy lecą szybciej. Kładę się na zimnej podłodze i wiję. To boli, bardzo boli. Lekarz mnie podnosi i daje proszki na uspokojenie a ja trzęsę się. Czemu? Co ja takiego Ci zrobiłem? Pytam w myślach Boga. On jest niby sprawiedliwy. Gdyby był, zostawił by Tom'a. Naszego Parrota. Parkera. Rzucam kubkiem z wodą o ścianę i kopię w nią. To nie fair. Siva bierze mnie pod ramię i zawozi do domu, jako jedyny jest w miarę spokojny. Zmieniam dom w bałagan, wygląda jakby przeszło tornado. Zbijam wazony, ramki ze zdjęciam, pruję nożem kanapy. Chłopacy patrzą na to ze współczuciem. Istna pożoga. Biorę do ręki nasze wspólne zdjęcie z jego 23 urodzin. Jeszcze z Kelsey. Przyciskam go do piersi i rzucam nim o ścianę. Zbija się na tysiąc kawałków, które mnie ranią. Nie fizycznie - psychicznie. Biegnę do pokoju. Do jego pokoju. Wszystko poukładane, jakby miał zaraz wrócić. Ale on nie wróci. Już nigdy. Idę do siebie do pokoju i walę znów głową o ścianę. I nic. To nie sen. Rzucam się bezradnie na łóżko i tonę w otchłaniach rozpaczy.


No i macie. Jam Mistrz Komplikator. :3
Ciężko pisało mi się to, ciężej niż tamten z Nathem.
Naprawdę.
Tom NIE zmartwychwstanie. Ani nic. Nie żyje.
Do następnego...