28

Przez kilka następnych dni rzadko wychodziłem z domu, jak już to do sklepu. Lindsay zaczęła przychodzić do nas, chłopacy ją zaakceptowali. Ja nie. Nie odzywam się do niej ani do Tom'a.

Chłopacy kazali mi przyjść do salonu, obejrzeć w telewizorze nowy teledysk do I Found You. Siadam między Maxem a Jayem i oglądał. Całkiem nieźle wyszedłem, co ja mówię. Wyszedłem zajebiście. Reszta też. Trochę się śmieję na końcówce. Idę do kuchni, zrobić kawy kiedy słyszę jak ktoś wchodzi do domu, po czym wchodzi do kuchni. Podchodzi do mnie, zagląda przez ramię. Blond włosy lekko opadają na moje ramię. Odwracam się i widzę te niesamowite oczy Evy. Pchnięty chwilą, kładę wargi na jej wargach i całuję ją. Ona odwzajemnia. Czuję że radość mnie rozpiera. Przejeżdżam kciukiem po jej policzku. Łapie mnie za rękę i z uśmiechem prowadzi do salonu. Wita się z resztą, również z Lindsay. Zachowują się jak przyjaciółki. Wkładam ręce do kieszeni i idę do mojego pokoju. Nie chcę z nimi siedzieć, nie mam ochoty.
Kocham Evę. Ale zdaję sobie sprawę z tego, że nie będzie ze mną szczęśliwa. Nie mogę jej krzywdzić. Muszę sprawić że o mnie zapomni. Zapomni o Nathanie Sykesie, a co za tym idzie o The Wanted. Nie o swoim bracie, trudno. Ale o mnie musi.

Bo tyle czasu zajęło mi  żeby cię znaleźć i być przy tobie...
Zakładam ręce na kark i znów kładę się na łóżku. Boję się zamknąć oczy, koszmar może do mnie powrócić. Ten sen mnie cały czas zastanawia, dziwi. Zamykam oczy.
Stoję przy drzewie, znów ubrany w garnitur. Po chwili podchodzi do mnie Eva w sukni ślubnej, uśmiecha się. Kładzie dłonie na mojej klatce piersiowej i wpatruje się we mnie. Nachodzi mnie jedna myśl: możemy być szczęśliwi w jeden, jedyny sposób. Wyjmuję nóż z kieszeni i wbijam go w Jej brzuch. Biała suknia w mgnieniu oka jest zakrwawiona. Po chwili narzędzie ponownie znajduję się, tym razem w moim brzuchu. Paraliżujący ból. Opadam na kolana i umieram.
Otwieram oczy. Leżę na środku pokoju, w ręku trzymam nóż. Moja bluzka jest we krwi. Wstaję a w moich oczach gromadzą się łzy. Co ja zrobiłem? Pytam siebie w myślach. Schodzę na dół, nikogo w domu. Przeszukuję go, czy czasem kogoś nie zabiłem. Wracam ponownie do pokoju i widzę przy łóżku Neytiri. Klękam przy niej. Jest zadźgana. Zabiłem ją. Skrzywdziłem ją a zarazem Jaya. Wrzeszczę i osuwam się po ścianie na podłogę. Ręce mi się trzęsą. Po chwili przytomnieje i chowam jaszczurkę do pudełka, a następnie kładę go na stole w ogrodzie. Muszę poczekać za resztą. Mają prawo wiedzieć co zrobiłem. Najgorsze jest to, że zrobiłem to nieświadomie. Nie wiedziałem co robię, przecież spałem...


Nie wiem czemu, nie podoba mi się ten rozdział :c
Ostatnio mi się wszystko nie podoba ;<
Jaram się nowym teledyskiem do IFY i stwierdzam że jest on o wiele lepszy od tego pierwszego ^^
No i najważniejsze.
Chory psychicznie i morderca Nathan :3
Bójcie się...
Do następnego <3