17

Kręcę głową. To nie tak miało być. Wstaję z fotela i idę do pokoju Tom'a. Pukam i pukam.
- Tom, wiem że tam jesteś ! Otwórz, do cholery. - darłem się. W końcu usłyszałem jak przekręca klucz w drzwiach. Wchodzę i zamykam za sobą drzwi. Patrzę na Parkera, który bawi się zegarkiem. Siadam obok niego. Chłopak wzdycha.
- Tom... Ja wiem że to okropnie wygląda. - zaczynam mówić a on mi przerywa.
- Nie, Nathan. Ja zachowuję się jak bachor. Ty ją kochasz a ona kocha ciebie. To widać. Ciało C nie ma prawa się w to, za przeproszeniem, wpierdolić. A ja jestem tym C. Usunę się z waszego związku i spróbuję zapomnieć. Wiem że źle zrobiłem, zraniłem też Kelsey. Zapomnę o Evie ale jeszcze nie wiem jak... - wzdycha i chowa twarz we dłoniach - Przepraszam. Przepraszam was. - szepczę a jego oczy robią się mokre.
Wstaje i wychodzi z pokoju. Idę za nim, Tom wychodzi z domu. Jay mnie powstrzymuje. Próbuję mu się wyrwać ale na marne. Eva i Adrienne siedzą w ciszy a po chwili wstają.
- My już pójdziemy ... - mówi Eva a ja kiwam głową.
- Tak będzie najlepiej. - stwierdzam i odwracam się. Kątem oka widzę ich miny. Eva jest przygnębiona a Adrienne zmieszana. Biegnę do mojego pokoju i zamykam się na klucz. Znów zamykam się w sobie. Jak przed paroma latami. Czuję w sobie gniew, który przypomina wzburzone morze i smutek przypominający ulewę. Zaciskam pięści na poduszce, najchętniej zabiłbym się. Drżącymi rękoma trzymam w ręku żyletkę. Wpatruję się w nią jak idiota, jakby była ostatnią deską ratunku. Napuszczam wody do wanny, prawie się wylewa. I wchodzę do niej, w ubraniach. W ręce trzymam metalowy przyrząd. Ściskam go a z moich dłoni leci krew. Piecze mnie, jeszcze bardziej naciskam na żyletkę. Muszę zapłacić za krzywdę wyrządzoną Tomowi. Zanurzam się, ale rękę trzymam na powierzchni. Czerwonej cieczy jest coraz więcej, barwi kafelki w łazience. Zamykam oczy i nurkuje. Z każdą sekundą coraz bardziej przyciskam do skóry żyletkę. Czuję że tracę tlen. Woda wlewa się w moje płuca. Przed oczyma mam Jess, mamę, tatę, Evę, Toma, wszystkich.  Żyletka wylatuje z mojej zakrwawionej ręki, przed oczyma mam mgłę. Jeszcze parę sekund i odejdę z tego świata. Będę wreszcie w pełni szczęścia. Woda nade mną wesoło faluje i zabarwia się na szkarłat. Nastaje ciemność. Umieram, a może już umarłem...


Tak, wiem, zaraz przyjdziecie z nożami, mieczami, sznurami i bóg wie jeszcze z czym xd
Ten rozdział odzwierciedla mój obecny nastrój ... Tak dla wiadomości ;]
Mówiłem że namieszam. I będę dalej kręcił. Nie macie ze mną łatwego życia ;3
Kocham was, mimo iż wy mnie znienawidzicie. <3