33

Białe jarzeniówki migają co parę sekund. Nie zmieniłem bluzki. Brudnej od krwi. Krwi Nathana. Siedzę na krzesełku, przed salą z napisem na szklanej tabliczce "Trauma". Kolejny raz tu trafił. I obawiam się że z mojej winy. Max chodzi w tę i z powrotem. W końcu wychodzi lekarz, ma fartuch poplamiony krwią.
- Pan Nathan Sykes żyje, ale jest w ciężkim stanie. Zaraz odbędzie się operacja, gdzie wyciągniemy mu kulę z brzucha, dwie pozostałe zostały wyciągnięte. Potem będzie musiał dużo odpoczywać i spać.
- A co ze śpiewaniem? - pyta Seev, a lekarz spuszcza wzrok.
- Pan Nathan na przynajmniej trzy miesiące będzie musiał sobie odpuścić śpiewanie. Kula przeleciała obok przepony. Na szczęście jej nie podziurawiła, ale niestety pozrywała mięśnie. - wzdycha i odchodzi a Max wpatrzony tępo w ścianę siada. Czyżby to oznaczało koniec kariery Nathana? Nie możemy zrobić trzy miesięcznej przerwy. Wykluczone. Fani by się zawiedli, z resztą zaplanowana jest trasa koncertowa i płyta. Siadam obok niego, nie mogę wymówić ani jednego słowa. Po chwili nieprzytomnego Nathana wiozą na salę operacyjną. Odprowadzam go wzrokiem, a w duchu proszę aby przeżył.
Moje nogi niosą mnie w stronę sali Evy. Moja siostra. Niby wszystko się zgadza, rodzice... Ale ciężko mi uwierzyć. Nie jesteśmy podobni do siebie, nic. Kompletnie. Wchodzę do jej jasnego pomieszczenia, po czym siada obok jej łóżka. Spogląda na mnie swoimi przygaszonymi, niebieskimi oczami. Kolejna rzecz która się nie zgadza. Uśmiecham się lekko do niej, i mówię jej to co przekazał nam lekarz. Kiwa lekko głową i przymyka oczy, a co za tym idzie zasypia. Głaszczę ją po głowie i odchodzę. Może to wszystko moja wina? Gdybym nie spotykał się z Lindsay... Charlotte by nie przyszła i nie strzelałaby do Natha i Evy. Taka jest prawda, bolesna ale prawdziwa. Od niechcenia kopię papierek. Jestem zły na siebie. Wychodzę przed szpital, gdzie zapalam papierosa. Spokojnie wydmuchuję dym. Odwracam się i widzę Lindsay. Podchodzi do mnie, ma kaptur na głowie.
- Dlaczego Ona ich skrzywdziła? - pytam a łza leci kolejny raz po moim policzku. Widok Lindsay dziurawi moje serce jak tysiąc takich kul z rewolweru.
- Nie chciała. - odpowiada cicho a ja prycham.
- Nie chciała sprawić, że Nathan walczy o życie?! - prawie wybucham a ona na mnie patrzy. Jej oczy przypominają piłeczki ping-pongowe.
- Co... Ona miała mieć ślepaki, miała go tylko zranić... - zakrywa dłonią usta.
- Miała. Ale tak nie zrobiła.
- Ja to z nią załatwię. Zapłaci za tę krzywdę, obiecuję. - kładzie na moich usta lekki pocałunek i odchodzi. Zaczyna padać deszcz, z każdą sekundą coraz bardziej. Łzy również płyną z moich oczy. Niebo płacze razem ze mną.


a) To nie jest sen. To dzieję się naprawdę.
b) To nie jest wina tabletek, wtedy Nath był czysty. xd
Nie powinienem dodawać, drugi raz w ciągu dnia. Ale jestem taaki dobry ^^
Przynajmniej bliżej końca :3
Nowy blog, którego nie mam zamiaru usuwać. --> http://i-foundyou-girl.blogspot.com/
Dreamer. ♥ - witam w moich skromnych progach. ^^ Dziękuję za tak piękny komentarz. ;)
Lose my mind - zauważyłem że coraz krótsze masz komentarze. Czyżby to moja sprawka? ;P
Spodziewajcie się zawieszenia.
Do następnego <3