20

Mijały dni. Nathan leży w szpitalu, w śpiączce. Lekarze mówią że to dosyć normalny stan dla kogoś, kto wrócił do życia. Nie wiem. Coraz jest mi ciężej. Kolejny raz z rzędu siedzę przy jego łóżku szpitalnym. Muskam lekko opuszkami palców jego bladą rękę. Opieram się o oparcie krzesła kiedy do sali wchodzi jakaś dziewczyna. Za nią wchodzi kolejna. Są trochę do siebie podobne, celuję więc że to siostry. Jedna z nich kazała mi wtedy iść nad rzekę… Brała udział w moim porwaniu. Wstaję gwałtownie i staram się zasłonić twarz Nathana. Jeśli chcą coś mu zrobić, zrobią najpierw mi. Niższa z nich unosi brew. Oby dwie mają pomalowane usta krwisto czerwoną szminką. Wysoka ma siatkowe rajstopy, czarną spódniczkę i dopasowany top. Na to lekko narzucony żakiet. Druga ma na sobie czarne rurki, jakby od jazdy motocyklem.
- Nie chcemy nic wam zrobić. Jestem Lindsay. – mówi ta wyższa i uśmiecha się.
- Jakbyście nie chciały nic nam zrobić, to Ona by nic mi nie zrobiła. – wskazuje palcem na jej towarzyszkę a ta spuszcza wzrok.
- Przepraszam… Kiedy indziej wyjaśnię ci to. – wzdycha i patrzy z troską na Nath’a.
- Zamknij się. – warczę.
- Masz szczęście że masz Nathana. Nie wiem czy zasługuję na ciebie. – drwi przyjaciółka Lindsay a mi puszczają nerwy.
- Może. A teraz myślę że powinniście odejść. – krzyżuję ręce na piersi, a owe dziewczyny wychodzą z pomieszczenia.  Siadam z powrotem obok Nathana a łzy mimowolnie zaczynają płynąć po moich policzkach.

~ Miesiąc później ~
Minął ponad miesiąc os samobójstwa Nathana. Niedoszłego samobójstwa. Dzień w dzień, siedziałam wytrwale przy nim. Opiekowałam się nim. Reszta mnie zmieniała, ale tylko w okolicznościach, kiedy ledwo mówiłam. Kolejny deszczowy dzień. Kolejny dzień spędzony w szpitalu. Przy Jego łóżku. Pielęgniarka przychodzi zmienić kroplówkę. Zamykam oczy aby się chwilę przespać. Po 5 minutach następuje cisza. Mój miarowy oddech łączący się z pikaniem monitorów. Słyszę pojękiwanie. Wstaję i podchodzę do Nathana. Rusza palcami prawej ręki. Dzwonię czerwonym przyciskiem, sekundę później pojawia się lekarz i pielęgniarka. Wychodzę z sali. W głębi duszy cieszę się. Łza szczęścia skapuje a Tom mnie przytula. Reszta do nas dochodzi. Adrienne kładzie rękę na moim ramieniu, uśmiecham się do niej.
Lekarz wychodzi, nie odwraca wzroku od karty. Po chwili jednak na nas patrzy.
- Pan Nathan Sykes się wybudził ze śpiączki. Normy życiowe są zachowane, jeśli wszystko pójdzie po nasze myśli, powinien wyjść w przyszłym tygodniu. – orzeka i odchodzi. Każdy się do każdego przytula, ja też to robię. Jednak nachodzą mnie wątpliwości. Wszyscy wchodzą do jego sali, oprócz mnie. Wolę zostać na zewnątrz.

Spokojnie, spokojnie. :3

Powinno być dobrze. Na razie^^

Chyba wiecie jakie jest moje zdanie na ten temat :D

Chciałem przeprosić Adriannę i Izę. One wiedzą dlaczego. 

Do następnego <3