19

Płacz. Najlepsza forma wyrażania rozpaczy. Podniosłem się do pozycji siedzącej. Muszę ostatni raz na Niego spojrzeć. Wstaje i automatycznie kieruję się do jego pokoju, po czym wchodzę do łazienki. Klękam obok przyjaciela. Nagle Nathana klatka piersiowa zaczyna się nieznacznie poruszać. Przykładam szybko głowę do jego ust, ciężko i powoli , ale oddycha! Sprawdzam puls, serce zaczyna bić.
- On żyje ! - krzyczę a w kilka sekund obok mnie znajdują się chłopaki. Dziewczyny dzwonią ponownie po karetkę. Max nerwowo rozpina jego przemoczoną bluzę. Eva przybiega, łzy kapią z jej oczu.
I teraz dociera do mnie straszliwa prawda. Owszem kochałem ją, ale przy Nathanie będzie szczęśliwsza. Ona go bardzo kocha. Zaczynam rozumieć, iż ich miłość jest silniejsza. Że ja jej tak naprawdę nie kocham. Jestem tylko zauroczony. Odsuwam się w momencie, w którym lekarze ponownie zjawiają się w łazience. Ci sami co byli wcześniej. Z niedowierzaniem badają go i podają adrenalinę. Wkładają mu do ust rurkę i przekładają na nosze. Jeden z nich wynosi go do karetki.
- Nie mogę uwierzyć iż On żyje. Byliśmy tu, nie biło jego serce. To jest cud. – mówi i lekko się uśmiecha – Widać że jest silny. Zabieramy go do kliniki św. Pawła. – odchodzi i na sygnale odjeżdżają. Nalewam do szklanki wodę i biorę tabletkę na uspokojenie. Przytulam Evę i ocieram kciukiem jej mokre policzki. Wsiadam do czarnego BMW Maxa. Za nami siedzi Eva, Adrienne i Jay. W drugim samochodzie jest Siva.
Po 20 minutach jesteśmy w szpitalu, kolejny raz. Dzięki zielonookiej pielęgniarce trafiamy do sali Nathana. Jest podłączony do aparatur, na twarzy ma maskę. Lekarz prosi Maxa o wypełnienie danych a ja siadam na krzesełku, naprzeciw okienka z którego widać Natha. Zamykam oczy i pomimo mojej woli, zasypiam.
~ Eva ~
Patrzę na Tom’a który zasypia. Przenoszę wzrok na widok zza szybki. Uśmiecham się lekko, jednak łza spływa po moim rumianym policzku. Żyje. To jest najważniejsze. Umarł, ale jednak wrócił do życia. Nie wiem czy będę w stanie z nim porozmawiać. Czy on będzie w stanie mi wybaczyć. Kocham jego i tylko jego. Od chwili w parku, kiedy ujrzałam go rozkojarzonego. Do chwili w której umrę. Zawsze i na zawszę będę go kochać, nawet jeśli on będzie kazał mi odejść. Przykładam czoło do zimnej szyby i osuwam się na podłogę. Po chwili Adrienne podaje mi kubek z gorącym, aromatycznym napojem. Rozgrzewa mnie. Blondynka siada obok mnie i również pije z kubka.
- Kochasz go? – pytam, widząc jej wzrok wędrujący do Jay’a.
- Tak. Kocham, chociaż znam go dzień. – odpowiada i patrzy we mnie.
- Tak samo było ze mną i Nathanem. Szkoda że wszystko tak się pokomplikowało.
- Wiem. Eva, zawsze będę cię wspierać. Bez względu na wszystko. – przytula mnie.
- Dziękuję, to jest mi teraz potrzebne. – mówię.


Cieszycie się? NATHAN ŻYJE. ^^
Według mnie jest za słodko, aczkolwiek nie będę się wyjątkowo wypowiadał :3
No tego. Rozmyśliłem się.
Chciałem skończyć ale przyszły mi nowe pomysły i dalej będę was męczyć. xd
I stwierdzam iż rozdział w którym Nathan się „zabija” był najchętniej czytany i wgl.
Różne rzeczy dzieją się w tej mojej łepetynie… :D
Do następnego <3