V.

Fala adrenaliny, smutku i niewyobrażalnego gniewu włada nad moim ciałem. Z pewnością mam przekrwione oczy, bo Styles cofa się. Pcham go na ścianę i walę pięścią w brzuch. Rozglądam się i wychodzę z lokalu. Nie żebym bał się policji. Po prostu nie mogę tam zostać. Idę w kierunku mostu, na którym zazwyczaj o tej godzinie jest mały ruch, lub wcale. Siadam na chodniku, ręce opieram o metalową, chłodną barierkę. Wieje lekki wiatr, światła miasta powoli się gaszą. Wpatruję się w wodę, jakby była ostatnią deską ratunku.
Może jest?
Kręcę głową i wzdycham. Ta cała zdrada była winą Stylesa, ale Eva nie musiała iść do klubu. Nie musiała mu ufać i dawać się upić. Straciłem całkowicie do niej zaufanie. Przed oczami ukazuje mi się pewna scena.
Stałem w salonie i śmiałem się z Maxem. Leciał mecz Manchester City vs. Manchester United. Zabrakło popcornu, więc poszedłem do kuchni. Nasypałem do szklanej miski, kiedy usłyszałem szmery. Otworzyłem schowek. Tom i Eva gwałtownie od siebie się odsunęli, ich oczy świdrowały podłogę.
Teraz już wiem. Oni się prawie całowali! Prawie mnie zdradzili. Może nie teraz, ale wcześniej. Bóg wie, co mogą ukrywać przede mną. Wstaję gwałtownie, zapominając o tym że wchodzę na jezdnię. Słyszę trąbienie i zanim się orientuję co jest grane, czarne volvo z całą siłą uderza we mnie.

Tom.

Jay i Max na zmianę wydzwaniają do Nathana. Jednak ten nie odbiera. Mam najgorsze przeczucia, być może intuicja. Praktycznie nigdy mnie nie zawiodła. I wiele razy uratowała Nath'a. Krążę po pokoju, ciągle drapiąc się w kark. Eva siedzi skulona na fotelu, ma zaczerwienione oczy. Wzdycham i patrzę na nią ze smutkiem.
Więź między nami jest niezrozumiała. Przyjaźń, miłość?
Siadam na końcu stołu i staram się jak tylko mogę wytężyć mój umysł. I w końcu wpadam na pomysł. Most! Tylko tam może być. Zabieram kluczyki od samochodu, po 5 minutach jestem na moście. Policja, karetka, tłum ludzi. Próbuję się przecisnąć. Ledwo mi się udaję. Widzę policjanta, rozmawiającego z lekarzem. Jeden z nich wskazuję na ciało, przykryte białym prześcieradłem. Wystaję spod niego ręka z zegarkiem. Zegarkiem który tak dobrze znam. Zegarkiem który podarowałem na urodziny Nathanowi. Łzy uderzają we mnie z tysięczną siłą. Opadam na kolana a ciepłe łzy płyną po moich policzkach. Niebo grzmi.


Nie mówiłem na ile powracam. xd