45.

Siedziałem na krześle i nerwowo kręciłem. Wiedziałem jedno - Eva nie żyje. Bolało, bardzo. Nie interesowało mnie nic, jedynie chęć poznania prawdy o jej śmierci. W końcu Lindsay usiadła obok mnie. Spojrzała na mnie wzrokiem pełnym współczucia.

- Wiem jak ona zginęła. Jednak to był wypadek, ja po prostu tamtędy jechałam do Tom'a. - westchnęła po czym skupiła wzrok na ziemi i kontynuowała. - Jechałam na motorze, kiedy zauważyłam jej samochód. Jechała zygzakami, zatrzymywała się. Kiedy byłyśmy wystarczająco blisko widziałam jej twarz całą zapłakaną i wściekłą. Wróciłam wzrokiem na drogę, kilka minut później usłyszałam pisk i huk. Samochód uderzył w barierkę i wyleciał z drogi. Spadł do morza. Zginęła na miejscu. - wyszeptała.

Mój świat się zawalił. Przeze mnie zginęła i nic tego nie podważy.

Ocknąłem się ze wspomnienia. Mój wzrok błądzi po pokoju. Chowam jej rzeczy do pudełka. Wpatruję się w nie chwilę, aż w końcu wynoszę je do piwnicy. Wolę je schować niż spalić. Siadam na stopniu schodów i wpatruję się tępo w przestrzeń. Jak gdyby chciałbym ją odszukać wzrokiem, jednak jej nie ma. Wstaję i otrzepuję się. Zakładam kurtkę i stoję w korytarzu.

W tle leciała muzyka Chopina - Funeral. Inaczej Marsz Pogrzebowy. Łzy leciały z moich oczu nie miłosiernie. Tom lekko głaskał mnie po nadgarstku, jednak to nie pomagało. Przy trumnie stało czarno-białe zdjęcie. Jej zdjęcie. Spokojna, uśmiechnięta. Nie przewidywała iż zginie tragicznie. Tak tragicznie. Tyle wycierpiała... Przeze mnie. Mój wzrok powędrował na rodzinę Evy. Jej mamy nie było, nie wiem czemu. Był tylko ojciec, który żałośnie płakał. Przykry widok. 

Siadam na fotelu a Tom obok. Trąca mnie ramieniem. Zawsze uśmiechnięty, zabawny, pełen życia Tom, jest teraz smutny, przygnębiony, zapłakany. Jej śmierć nie tylko boleśnie dotknęła mnie. Również moich przyjaciół. 
The pain you caused has left me dead inside.

Wypuszczam głośno powietrze i biorę kluczyki samochodu Max'a. Nawet nie pytam o pozwolenie. Jadę na miejsce wypadku. Na miejsce Jej śmierci. Moje palce stukają o skrzynię biegów, łza leci z oka. Brakuje mi jej, bardzo brakuje. Każdy musi przejść przez odpowiednie etapy żałoby, bez nich nie ruszysz się z miejsca. Zatrzymuję się i wysiadam. Moje nogi niosą mnie na skarpę, gdzie wypadł jej samochód. Spoglądam w dół. Morska toń jest spokojna, nie okazuję swojego zdradzieckiego oblicza. Siadam na skale i zaczynam ponownie płakać. Mówią że rozpacz jest najlepszą formą wyrażania żałoby. Nie mogę w sobie dłużej tego chować. To zbyt wiele. Gwałtownie wstaję, zapominając o tym że stoję na krawędzi. Przechylam się i spadam w dół, jak kamyk. Normalny człowiek próbowałby żyć. Ale nie ja. Już nie ma Nathana Sykesa, bo bez Evy on nie istnieje. Łza ostatni raz spływa po moim policzku, uderzam z całą siłą w taflę morza. Woda niemiłosiernie wlewa mi się do płuc, powodując iż nie mogę oddychać. Umieram. Spokojnie umieram, schodząc z tego nikczemnego świata. Wreszcie dołączę do ukochanej. Mam wrażenie iż jej duch się przesuwa w moją stronę. Widzę jej twarz, łagodną. Uśmiecha się lekko. Pewnie to zjawa, tracę świadomość. Na zawsze razem. Zawsze i na zawsze. Always and forever. Przymykam oczy a moje ciało opada na dno. Nie żyję.

Tom.

Chowam twarz w dłoniach, próbując nie rozpłakać się przed kamerami. W końcu dołącza reszta, na miejscu obok stoi czarno-białe zdjęcie Nathana. Wzdycham głośno i z trudem oblizuję wargi. 
- Z racji tego iż członek naszego zespołu nie żyje, rozwiązujemy boysband The Wanted. - mówię.
- Mamy nadzieję że nasza muzyka przetrwa pokolenia, i nie zapomnicie o nas jak i o Nathanie. Na pewno czuwa nad nami i nad naszymi wiernym fanami. Dziękujemy. - dopowiada Max i równocześnie wstajemy. Trzymamy się za ręce i kłaniamy, oddając ostatni raz pokłon naszym fanom, fanom wielkiej muzyki. 



asdfghjkjhg, Nathan nie żyje. I Eva nie żyję. Będą szczęśliwi. <3
Jutro epilog. O ile dostanę się do kompa, bo robię sobie tatuaż i nie wiem. xd
A po epilogu mała informacja... Takie tam coś. Uważnie przeczytajcie. ;)
Aaa. Radzę przygotować sobie chusteczki czy coś. Na epilog. ^^
To już koniec... Nie ma już nic...
Ale mnie na stare piosenki wzięło. Lol. 
No to do epilogu <3