III.

Uderzenie. Kolejne i kolejne. 
Niebo płacze razem ze mną. Leżę skulony na łóżku, poduszka mokra od łez. Może i zachowuję się jak kobieta, ale to naturalne zachowanie. Zdradziła mnie. Ciekawe z kim? Nie wystarczałem jej? Przerwała jedną z nici które nas łączyły. Jedną z najgrubszych i chyba najważniejszych nici. Zaufanie buduje się krok po kroku, przez wiele czasu. Eva je zburzyła i sprawiła, że nie wiem czy kiedykolwiek jej zaufam.
Przewracam się na prawy boku i wzdycham spoglądając na wspólne zdjęcie zespołu i Evy. Łzy pieką. Wstaję i strącam ramkę z biurka. Zbija się na tysiąc kawałków. Wzruszam ramionami i ponownie kładę się na łóżku. Gdyby to było kilka miesięcy wcześniej... Ale teraz, kiedy zamierzałem się jej oświadczyć. Jak zwykle coś jebnęło. Słyszę ciche pukanie do drzwi. Popisowa rola Nathana Sykesa - śpiący królewicz. Max na paluszkach podchodzi do łóżka i delikatnie przykrywa mnie kocem. Słyszę jak ciężko wzdycha.
- Biedny jesteś... - szepcze a po chwili milczenia wychodzi z pokoju.
Lecz czasami już tak bywa, że jest życiowa płyta, że nie każdy miał lekko to próbuję tu opisać.
Ja ciągle mam pod górkę, wręcz nieustannie. Owszem, sława. Ale jeśli miałbym do wyboru sława bądź szczęście, z pewnością wybrałbym to drugie.

Budzi mnie gwałtownie odsłonienie zasłoń i hałas garnków. Wzdycham i podnoszę się na łokciach. Moim oczom ukazuje się Jay uderzający łyżką w garnki i Max pchający zasłony. Wywracam oczami i wstaję. Popycham Jay'a i Max'a w kierunku drzwi.
- Tak, super. Do widzenia! - podnoszę ton i wypycham ich za drzwi. Zamykam się na klucz, słychać ich narzekanie a po chwili następuje błoga cisza. Zasnąć nie zasnę. Ubieram się ruchem żółwia, płuczę twarz. Siadam przy pianinie, łza spływa z oka. Gram jakąś melodię, gdzieś usłyszaną w radiu. Moje palce idealnie i zgrabnie biegną po białych klawiszach, a z oczu coraz bardziej płyną słone łzy. W końcu nie mogę wytrzymać, wstaję. Rozmasowuję skronie. Przekręcam klucz w drzwiach i jak zjawa schodzę po schodach. Na mój widok wszyscy wstają i robią pocieszające miny. Przyjaciele. Spuszczam wzrok i idę do kuchni, gdzie siadam na krześle. Biorę do ręki kubek z herbatą. Upijam łyk. Tom siada koło mnie. Bawi się serwetką.
- Nathan... Uważam że nie powinieneś winić Evy. - mówi.
- Czy ty siebie słyszysz? - pytam a raczej stwierdzam. odstawiam kubek.
- Tak, doskonale. Była pijana. I on też.
- Skąd ty to możesz wiedzieć, hm?
- Bo... - zawiesza wzrok na moich szklanych od łez oczach. - Bo to ja byłem. To ja zdradziłem ciebie z Nią.
Wszystko się we mnie gotuje, jak wulkan. Łzy same ciekną z oczu. Zaciskam pięści i w ostatniej chwili rezygnuję z uderzenia Parkera i walę w stół. Wymijam go i wracam do królestwa mej rozpaczy.


Taa... Jestem przewidywalny. Strasznie. :c
Zjebany dzień, humor, wszystko.
Życie. 
Które przelatuje mi przez palce jak piasek...
Przepraszam was wszystkich, nie mam już sił. Życie zasadziło mi porządnego kopniaka w tyłek.
Do następnego. Chyba.
P.s. Chciałem zareklamować bloga o The Wanted mojej kuzynki. Ma talent taki jak ja, czasem mam wrażenie że lepszy. http://dreams-loud.blogspot.com/