39

Przypominam sobie wszystko. Całe moje życie. Wspomnienia powracają jak bumerang. Ze zdwojoną siłą. Wiem, że tak naprawdę między mną a Nareeshą do niczego nie doszło. Lekarz powiedział że to wymysł mojego umysłu. Wiem też, że między Kelsey a Tomem wszystko skończone. Tak jak z Lindsay. Ponownie zaczynam sobie nie radzić. Melancholia mnie przytłacza, szczególnie w tym domu. Tom i jego depresja. Max i Jay wychodzący co noc do klubu. Seev mający kryzys. Nie wytrzymuję.
Nalewam wodę mineralną do szklanki. Idę z naczyniem do pokoju, gdzie stawiam je na etażerce. Siadam na łóżku, na dłoń wysypuję kilka tabletek. Mimo iż szkodzą innym, mi pomagają. Dają wolność i spokój. Połykam pigułki, popijając wodą. Zamykam drzwi na klucz. Chwilę krzątam się po pokoju, po czym zasypiam.
Budzę się po 9 następnego dnia. Nie pamiętam co mi się śniło, na szczęście drzwi są nieruszone. Ubieram się i schodzę do jadalni. W niespotykanej ciszy jem śniadanie. Wychodzę na miasto, a dokładniej do apteki. Zimne, lutowe powietrze z zaparciem na mnie wieje. Mówię "dzień dobry" na wejściu i stoję przy okienku. Kamery bacznie mnie obserwują, jakie szczęście że mam na sobie full-capa. W końcu przychodzi młoda brunetka w białym fartuchu.
- Co podać? - pyta wysokim głosem.
- Poproszę to. - pokazuję opakowanie tabletek - 3 razy.
- To jest silny środek... Proszę receptę.
- Jasne. - podaję jej świstek papieru. Łatwo było zdobyć, jestem sławny i mam pieniądze. Raz, dwa i dostałem receptę. Po chwili kobieta przychodzi, daje mi opakowania. Płacę i ze sztucznym uśmiechem odchodzę. W pokoju chowam we wnęce w ścianie pudełeczka. Wnęka jest sprytnie ukryta, tylko ja wiem gdzie jest i co w niej jest. Wybieram numer Evy. Nie odbiera. No tak, miała dzisiaj mieć spotkanie z ciotką. Wzdycham i odkładam telefon. Pukam do pokoju Parkera. Słyszę stłumione proszę. Wchodzę i ostrożnie zamykam drzwi. Tom ma podkrążone oczy, sine usta, jest blady. Z niepokojem patrzę na stolik, gdzie w równym rzędzie ułożony jest biały proszek. Siadam obok niego. Tępo patrzy na ścianę, z pewnością jeszcze dziś nie brał. Kładę dłoń na jego ramieniu, on ją zsuwa.
- Przyszedłeś tu po to, aby zobaczyć jak się staczam? - oskarża mnie jego zachrypły głos.
- Nie. Wiem co przechodzisz. Ale tym - wskazuję na narkotyk - nie pomagasz sobie, ani nie zapomnisz.
- Odwal się. - popycha mnie i siada obok proszku. Nachyla się. Nie mogę na to patrzeć, wychodzę z jego pokoju. Nie trzaskam drzwiami. O tym że bierze wiem tylko ja i on. Wracam do mojego "królestwa". Biorę kolejną porcję tabletek i siadam na zimnych, balkonowych kafelkach.


Proszę was, przestańcie mnie nominować! Nie mam czasu ani ochoty na odpowiadanie -.-
Witam na blogu nowych czytelników. :3
Nie wypowiadam się ♥
Do następnego <3