43.

Jej jasne oczy wpatrują się w podłogę a z oczu płyną łzy. Drży.
- Co się stało? - pytam.
- Zdradziłeś mnie! - krzyczy - Dlatego nic nie chciałeś mówić o naszym związku w mediach. - jej słowa są jak noże wbijane w serce.
- Nie prawda. Nie powiedziałem bo doskonale wiem że fanki by ciebie na początku hejtowały. Ty też o tym wiesz! I niby z kim i kiedy miałbym ciebie zdradzić? - emocje sięgają zenitu.
- Wtedy, kiedy wyszedłeś z busu. Spotkałeś się z Charlotte. To koniec!- wybiega z domu. Biegnę za nią, jednak jest szybsza. Nie poddaję się, nie mogę. Tracę miłość mojego życia. Po kilkunastu minutach następuje pulsowanie w mojej głowie, mój oddech jest coraz gorszy. Stoję. Chcę krzyknąć do niej, ale nie mogę. Jestem zbyt słaby, osuwam się na ziemię. Przed moimi oczami pojawia się ciemność.
Budzę się w moim pokoju o dziwo. Czyli nikt mnie nie zgwałcił, nie pobił, nie zabił. Delikatnie schodzę z łóżka i wychodzę z pokoju. Przy schodach stoi Jay z kawą i telefonem w ręce. Na mój widok upuszcza szklankę a jego wyraz twarzy mnie przeraża.
- Patrz co zrobiłeś! - mówi głośno a ja wzruszam ramionami. Chłopak wypuszcza głośno powietrze i przytula mnie. - Będzie dobrze, Nath. - dopowiada a ja kiwam głową. Te trzy słowa od przyjaciela. Nie wiele, a jednak na sercu zrobiło mi się cieplej.
- Dziękuję. - szepczę i idę do kuchni gdzie zaparzam sobie herbatę. Do tego wlewam mleczko i siadam. Spokojnie piję. Jedyny tego cel, to to aby się nie rozpłakać. Jay widzi mój smutek, trąca mnie lekko palcem. No tak, jego sposób na rozśmieszenie mnie. Sorry Jay, nie wyszło ci. Zaczynam sam do siebie myśleć, zajebiście. Zawsze tak jest, ale teraz ździebko nasilone.
Kilka następnych dni były pełne smutku i przygnębienia. Czuję się jak szmaciana lalka, bez duszy, potrzebna komuś na zawołanie. Spoglądam na moje zdjęcie z Evą w telefonie. Nie odzywa się, ani nic. A więc Charlotte dopięła swego. Rozdzieliła Nas. Jakich Nas... Nas już nie ma. Nie ma Evthana, czy Nevy. Przewracam się na drugą stronę łóżka, jednak słyszę pukanie do drzwi. Mówię oschłe Proszę. Tom siada obok mnie i smutno patrzy na mnie. Najlepszy przyjaciel Evy, pewnie od niego też się odsunęła. Nie rozumiem kobiet. Wiem, może jakoś ją skrzywdziłem. Ale ja jej nie zdradziłem z Charlotte i nawet nie miałem takiego zamiaru.
- Jak się czujesz? - słyszę głos Parkera, który jak magnes sprowadza mnie na ziemię.
- Jakoś bez serca. - odpowiadam a on wzdycha.
- Będzie dobrze. Podobnie się czuję...
- No tak, Lindsay. - dopowiadam a on kiwa głową. Kładę głowę na jego ramieniu. Wiele rzeczy źle zrobiłem, za wiele żałuję. Wiele bym oddał za stracone chwile. Teraz nie mam już niczego, nie mam Evy. Jestem bez duszy, tak jak szmaciana lalka.


Chcę robić dłuższe ale mi nie wychodzi .__.
Nie będzie Nevy.
Zapraszam na mojego kolejnego bloga o 1D i TW.
Link macie posta wcześniej xd
Do następnego <3