44.

Czuję się strasznie. Jakby ktoś odebrał mi część mnie. Najważniejszą, najczulszą część. Moje serce. Bez serca nie da się żyć. Racja, ja nie mogę bez Ciebie żyć. Ja również czuję się zdradzony, oszukany. Miłość jest trudna, potrzebuje czasu i wielu wyrzeczeń. Tak też było z Nami, ukochana. Minęło trochę czasu za nim na dobre się w sobie zakochaliśmy. Przeszliśmy razem przez tyle rzeczy... Mam wrażenie że te wspomnienia są jak zapałki, po kilku sekundach się spalają. Nie wiem ile czasu upłynęło. Nie liczę godzin, minut, dni. Niczego. Nie mam już po co żyć... Jesteś teraz tam, u góry. Patrzysz na mnie i lekko uśmiechasz. Musisz wiedzieć że mam czyste serce i sumienie. Że nigdy ciebie nie zdradziłem, nawet o tym nie pomyślałem. W mojej głowie siedzi jedno, to samo pytanie. Dlaczego wsiadłaś do tego samochodu? Gdybyś nie wsiadła... Ale to tylko gdybanie, doprowadzające do jeszcze większej rozpaczy. Pierwsza moja myśl - że śnię. Jednak niestety nie. Minęły dwa tygodnie od twojej śmierci, a ja nadal się nie wybudziłem z tego pieprzonego snu. Rozpacz rozrywa mnie od środka. Na zewnątrz twardy jak skała, w środku miękki jak puch. Jestem słabeuszem, bo pozwoliłem Ci odejść. "Nie ma cię gdy moje życie spada w dół. " Przeze mnie Ciebie nie ma już. "Ale kocham Cię, kocham, wciąż Cię kocham kurwa." Taka jest prawda. Na wieczność razem. Spotkamy się w Niebie, na pewno. I będziemy tam razem już do końca wszystkiego...

Łzy. Pieprzone łzy. Widok z okna zamazuję mi się przez nie. Poprawiam kołnierz czarnej koszuli i chwytam kluczyki samochodu Max'a. Nic nie mówi tylko kiwa głową. Wsiadam i odjeżdżam. 

Płacz tu nic nie pomoże, Nathan. Musisz przez to przejść, pogodzić się z jej śmiercią. 

Łatwo powiedzieć. Nikt nie wymawia jej imienia, nie pozwoliłem na to. Po kilkunastu minutach dojeżdżam na miejscowy cmentarz. Wysiadam z bukietem białych lili, oraz z listem który napisałem do Niej. Mojej jedynej, prawdziwej miłości. Dochodzę do jej nagrobka, kładę rzeczy na pomniku. Wpatruję się w marmurową tablicę,

Eva Andrews, urodzona 01.07.1993 zmarła 01.02.2013.

Pieprzone łzy znów lecą po moich policzkach, kreśląc ślady. W krtani mam gulę, której w żaden sposób nie mogę ominąć. Zaciskam pięści aby totalnie się nie załamać. Przykładam wargi do napisanego jej imienia. "Całuję" i odchodzę. Siadam za kierownicą w samochodzie, ręce mi się trzęsą. Opieram czoło o kierownicę i zaczynam żałośnie płakać. Nie mogę się uspokoić przez dłuższą chwilę. W końcu wzdycham i odpalam auto. Krążę po mieście bez celu. W końcu docieram do domu, gdzie od razu kieruję się do mojego pokoju. Kulę się na łóżku, moje serce nie równo dudni. Wiele razy myślałem o samobójstwie, jednak czy ona by tego chciała? Z jednej strony być może bylibyśmy znów razem, z drugiej mam tu przyjaciół. Załamaliby się beze mnie. Chowam głowę pod poduszkę i jedyne co wydostaję się z mojego gardła to jęk. Muszę wytrzymać, iść do przodu. Krok po kroku, jednak... nie mogę. Po prostu nie mogę. 

Dla całego świata możesz być nikim, dla kogoś możesz być całym światem. 



***
Dodaję specjalnie z okazji moich 17 urodzin. <3
Co? Zdziwieni? 
Eva nie żyje i nie wróci do życia. Na sto procent. I to nie jest sen. 
W następnym, chyba ostatnim jeśli dobrze pamiętam, rozdziale będzie jak umarła. 
Biedna. ;___;
Z racji tego, że Nath ma żałobę, nie będzie gifa. ;c
Do następnego <3