IX.

Wstaję i kręcę się w garderobie. Ciężko coś znaleźć. Zakładam białą bluzkę i czarne rurki. Minimalistycznie, to mi odpowiada. Zerkam na smacznie śpiącą Evę, wygląda jak anioł. Mamrocze przez sen, a ja całuję ją w czoło. Psikam się Hugo Bossem i zaczynam kasłać. Schodzę na dół, gdzie zaparzam sobie czarną kawę. Spoglądam na zegarek, wskazujący 9.35. Dopijam kawę, zakładam buty i kurtkę. Wychodzę z domu. Lekkim krokiem przechodzę przez park, gdzie w umówionym, zacienionym miejscu zatrzymuję się.

Usiadłem przy biurku i zacząłem szukać książki, gdy wypadła kartka misternie złożona. Rozłożyłem ją i rozpoznałem staranne pismo Evy." Kocham go. Z każdą chwilą uświadamiam sobie to na nowo. Odmienił moje życie, sprawił że chce mi się żyć. Dobrze że nie zauważył śladów od żyletki na moim ciele. Teraz już tego nie robię, jednak blizny są i zostaną już na zawsze. Nathan jest moim agresywnym aniołkiem. Kocham go, ale..."Schowałem karteczkę i wtedy doszło do mnie parę rzeczy. Parę istotnych rzeczy.

W końcu pojawia się zakapturzona postać, kiwająca do mnie. Uśmiecham się i wskazuję aktualne miejsce pobytu. Podchodzi do mnie i bez ceregieli podaje paczuszkę, którą chowam od razu do kieszeni.- Masz, zwykła stawka. W razie czego wiesz gdzie mnie szukać. - puszcza oczko i odchodzi szybkim aczkolwiek luźnym krokiem. Mierzwię zimnymi palcami włosy, po czym idę do kawiarni "Down coffe".Gorąca kawa piecze mnie w język, zostawiając w ustach mocny i lekko nieprzyjemny smak. Bawię się serwetką. Płacę mechanicznie i zostawiam napiwek, wychodząc kiwam Amy na pożegnanie. W niezwykłym spokoju dochodzę do domu. Rzucam klucze na szafkę i rozglądam się, nikogo w domu. Pojechali z pewnością gdzieś. Wchodzę do pokoju i przebieram się. Uśmiecham się smutno do swojego odbicia w lustrze. Siadam po turecku na łóżku, przede mną stoi mały stoliczek. Wysypuję na niego zawartość paczuszki. Szumi mi w uszach, gorącą oblewa całe moje ciało, jednak to mnie nie powstrzymuje. Oddzielam od siebie błyszczącym lusterkiem poszczególne 'ścieżki'. Wdycham głośno powietrze, nachylam się i głęboko wciągam proszek, zwany potocznie kokainą. Nic mnie nie powstrzymuję, wdycham tego więcej i więcej, aż po kilkunastu minutach czuję ekstazę która wypełnia mnie po brzegi. Moje żyły sprawiają wrażenie stalowych, a oczy wariują jak piłeczki ping-pongowe. Wstaję, lekko się chwieję. Potem zaczynam się śmiać jak opętany człowiek, może rzeczywiście nim jestem? Zbijam wszelakie szkło które wpadnie mi do ręki, nie oszczędzam zdjęć czy wazonów Max'a. Biegam jak oszalały po domu, tańcząc, śmiejąc się, śpiewając. Moje oczy przysłania mgła a ja upadam na podłogę. Zaczynam kasłać i dusić się. Rozpaczliwie, jak mysz w potrzasku, błagam o pomoc jednak na darmo. Z moich ust wydobywa się biała piana a moim ciałem wstrząsają coraz potężniejsze drgawki.