VII.

Czuję się tak, jakby mój najgorszy koszmar się spełniał. W sumie tak jest.
Trzymam jej rękę. Nie chcę puścić, bo boję się że odejdzie. jej serce wolno pracuje, co ma swoje skutki w wyglądzie. Jest blada jak porcelana i ma czerwone niczym pomalowane kredką obręcze wkoło oczu. Mimo tego dla mnie jest piękna. Jest moim aniołem. Nachylam się i całuję ją w chłodny policzek. Przez chwilę mam nadzieję że dzięki temu się obudzi. Niestety. Nie mam już łez. Ostatnie dni spędziłem na płakaniu. Nie wychodziłem z jej sali i nadal nie wychodzę. Chłopaki mnie wspierają, jednak ja nie mam siły. Wielokrotnie ludzie tak mówią, w najgorszych momentach swojego życia. Jednak tak jest dla mnie. Na brzuchu i biodrach nie ma już miejsca na nowe blizny. Tłamszę w sobie smutek i gniew. Gdybym nie poszedł na ten most... Kilka tygodni temu myślałem że zacznę nowe życie. Życie od nowa. A jednak, Bóg ma inne plany co do mnie. Teraz nie myślę o szczęściu, bo szczęścia zaznam tylko przy Evie, a ona umiera. Uratować ją może również transfuzja. Ale ja jej nie mogę oddać krwi i nie wiadomo czy nie umrze na stole operacyjnym. Nie chcemy ryzykować, chociaż na dobro sprawy ryzykować nie chce jej ojciec. Mimo próśb nie zgadza się. Nie rozumiem tego jak on myśli, kocha swoją córkę ale nie chce jej ratować.
Podchodzę do mężczyzny z kruczoczarnymi oczami. Jej ojciec. Kompletnie nie są podobni do siebie.
- Nathan... - wzdycha a ja spuszczam wzrok. Łzy napływają do moich oczu, jednak nie chcę okazywać mu mojej słabości. - Zgadzam się. Niech lekarz wpiszę Evę na listę.
- Dziękuję panu. - odpowiadam i idę do salki lekarskiej. Przekazuję decyzję pana Andrews. Tom kładzie mi rękę na ramieniu i głęboko wpatruje się w moje jasne oczy.
- Bez względu na wszystko jesteśmy z tobą, słyszysz? - pyta a ja kiwam głową.
- Tak.
- Chyba jednak nie. - piorunuje mnie wzrokiem i przytula. Wzdycham i opieram głowę na jego ramieniu. Zamykam oczy, jakbym chciał odpędzić koszmar.
Stukanie starej laski. Otwieram oczy. Znajduję się w pomieszczeniu, o dębowych panelach. Przypomina bibliotekę. Mój dziadek patrzy na mnie, złoty sygnet błyszczy na małym palcu.
- Nathanie... Droga do szczęścia prowadzi przez cierpienie. 
- Wiem, dziadku. Zawsze mi to powtarzałeś...
- Wiem że cierpisz. I że wiele wycierpiałeś. Ale nadzieję trzeba mieć do końca, do końca.
Obraz rozmywa się, jakby ktoś pofalował wodę. 
Przystawiam do ust szklankę z zimną wodą. Upijam łapczywie i odstawiam na stolik. Mój wzrok przykuwają pół-otwarte oczy Evy...

Tu Konrad, nie Krystian. Jestem jego bratem. Poprosił mnie, przed śpiączką, abym dodał za niego. Żeby was ucieszyć, umilić wam czas.
Tak, Krystian jest w śpiączce. Więcej szczegółów na jego twitterze.
Dziękujemy za wasze modlitwy. Mamy nadzieję że "Kostka" wróci do nas niedługo. xx